TUCHT - MOTIVERING - TOEREKENBAARHEID
Wat betreft de opzettelijke aantasting van de fysieke integriteit van personen of de bedreiging daarmee en het geen gevolg geven aan de aanmaningen en de bevelen van het personeel kon de directeur redelijkerwijze op het RAD steunen.
Wat betreft het veroorzaken van lawaaihinder die het goede verloop van de activiteiten van de gevangenis verstoort is het niet duidelijk of men dit heeft willen toerekenen aan klager. Het laatste deel van de motivering van de tuchtbeslissing doet uitschijnen dat klager de opgelegde tuchtsanctie enkel heeft opgelopen voor de inbreuken van het geen gevolg geven aan de aanmaningen en de bedreigingen. De tuchtinbreuk van lawaaihinder (luid zetten van de muziek) lijkt afgaand op een aantal elementen toch weerhouden te worden ten aanzien van klager. Indien de directie de bedoeling had (hetgeen niet duidelijk is) om de tuchtinbreuk van lawaaihinder te weerhouden in hoofde van klager, is de tuchtbeslissing op dat punt strijdig met artikel 144 §6 van de Basiswet, aangezien de directie klager dan schuldig zou achten aan een tuchtinbreuk gepleegd door de andere gedetineerde, nu het niet klager is die de muziek luid heeft gezet (en de tuchtinbreuk strikt genomen ook spreekt van “veroorzaken van lawaaihinder”). Dat hij vervolgens niets deed om de overlast te stoppen, is volgens de Klachtencommissie al voldoende gevat in de tuchtinbreuk van het geen gevolg geven aan aanmaningen van het personeel. De tuchtbeslissing kan op dat punt dan ook best verduidelijkt worden. De klacht is gegrond. De tuchtbeslissing wordt deels vernietigd voor wat betreft het gedeelte waarin de inbreuk van “het veroorzaken van lawaaihinder die het goede verloop van de activiteiten van de gevangenis verstoort” wordt aangekruist, alsook de passage van de motivering die daarover handelt, namelijk “en het veroorzaken van lawaaioverlast. Betrokkene geeft aan dat hij de feiten wijt aan zijn celgenoot, maar betrokkene was wel aanwezig en deed niets om de overlast te stoppen”.
Wat betreft de opzettelijke aantasting van de fysieke integriteit van personen of de bedreiging daarmee en het geen gevolg geven aan de aanmaningen en de bevelen van het personeel kon de directeur redelijkerwijze op het RAD steunen.
Wat betreft het veroorzaken van lawaaihinder die het goede verloop van de activiteiten van de gevangenis verstoort is het niet duidelijk of men dit heeft willen toerekenen aan klager. Het laatste deel van de motivering van de tuchtbeslissing doet uitschijnen dat klager de opgelegde tuchtsanctie enkel heeft opgelopen voor de inbreuken van het geen gevolg geven aan de aanmaningen en de bedreigingen. De tuchtinbreuk van lawaaihinder (luid zetten van de muziek) lijkt afgaand op een aantal elementen toch weerhouden te worden ten aanzien van klager. Indien de directie de bedoeling had (hetgeen niet duidelijk is) om de tuchtinbreuk van lawaaihinder te weerhouden in hoofde van klager, is de tuchtbeslissing op dat punt strijdig met artikel 144 §6 van de Basiswet, aangezien de directie klager dan schuldig zou achten aan een tuchtinbreuk gepleegd door de andere gedetineerde, nu het niet klager is die de muziek luid heeft gezet (en de tuchtinbreuk strikt genomen ook spreekt van “veroorzaken van lawaaihinder”). Dat hij vervolgens niets deed om de overlast te stoppen, is volgens de Klachtencommissie al voldoende gevat in de tuchtinbreuk van het geen gevolg geven aan aanmaningen van het personeel. De tuchtbeslissing kan op dat punt dan ook best verduidelijkt worden. De klacht is gegrond. De tuchtbeslissing wordt deels vernietigd voor wat betreft het gedeelte waarin de inbreuk van “het veroorzaken van lawaaihinder die het goede verloop van de activiteiten van de gevangenis verstoort” wordt aangekruist, alsook de passage van de motivering die daarover handelt, namelijk “en het veroorzaken van lawaaioverlast. Betrokkene geeft aan dat hij de feiten wijt aan zijn celgenoot, maar betrokkene was wel aanwezig en deed niets om de overlast te stoppen”.